Երբ նոր մարդ է ծնվում, նրա հույզերի սպեկտրը ամեն օր ավելի պայծառ ու բազմազան է դառնում: Նա ի վիճակի է ուրախանալ, վախենալ, հաճույք զգալ, նեղանալ ու բարկանալ ծնվելուց հետո առաջին շաբաթներին:
Emգացմունքները բազմազան են, բայց դրանց արձագանքը նույնն է: Երեխան հանգիստ է, եթե գոհ է ամեն ինչից, և լաց է լինում, եթե բացասական հույզեր է ապրում: Եվ այս ամենի հետ մեկտեղ ծնողները բավականին գլուխ են հանում: Բայց երբ երեխան մեծանում է, այդ ժամանակ նա ունենում է հույզերի ավելի շատ դրսեւորումներ: Այս ամբողջ բազմազանության մեջ առանձնացնենք զայրույթը:
Երեխայի զայրույթն է, որ սիրող հայրերին խելագարության է հասցնում, իսկ մայրերին ՝ հուսահատության: Փոքր երեխան ի վիճակի չէ վերահսկել իր զգացմունքները և հաղթահարել դրանք, ուստի շատ կտրուկ է արձագանքում ցանկացած «անարդարության»: Angerայրույթի արտահայտման ձևերը կարող են շատ տարբեր լինել. Երեխան կարող է բղավել և լաց լինել, իրեր գցել, գլորվել գետնին, հարվածել կամ կծել հանցագործին: Ամենից հաճախ երեխան արձագանքում է այնպես, որ չի ստանում իր ուզածը: Այս ամենի հետեւում կարող է լինել. 3 տարվա ճգնաժամ, ծնողների ամուսնալուծություն, մոր մեկնում գործերով, մանկապարտեզ այցելության սկիզբ, կրտսեր եղբոր հայտնվել, վատ ինքնազգացողություն, ընդհանուր առմամբ, ամեն ինչ:
Ի՞նչ գործ ունեն ծնողները սրա հետ:
Նախ եկեք պատասխանատվություն ստանձնենք մեր երեխայի հետ հարաբերությունների համար: Ի վերջո, մենք մեծահասակներ ենք, և մենք խոսում ենք մեր երեխաների մասին: Wayնողների `երեխայի զգացմունքների, այդ թվում` զայրույթի հետ կապված ձևը ազդում է նրա ինքնաընկալման, նրա վերաբերմունքի վրա աշխարհին և սիրելիներին: Սա անխուսափելիորեն կանդրադառնա այն բանի վրա, թե ինչպես ձեր երեխան կկառուցի հարաբերություններ և հետագայում հաղթահարի դժվարությունները:
Երկրորդ, հիշեք, որ բարկանալը նորմալ է: Մարդը, ով չգիտի ինչպես ցույց տալ իր զայրույթը, ի վիճակի չէ ինքն իրեն պաշտպանել, նա ամբողջ ագրեսիան ուղղում է դեպի ներս ՝ դրանով իսկ ոչնչացնելով իրեն ու իր առողջությունը:
