Յուրաքանչյուր ծնողի համար սա բարդ հարց է: Հոգեբանական պրակտիկայի համաձայն, երեխան, ով լիովին ի վիճակի չէ հակահարված տալ, կարող է մեծանալ թույլ ՝ չկարողանալով կանգնել իրեն: Ո՞րն է ճիշտը անել:
Եթե երեխան չի արձագանքում հարվածներին ու հարձակումներին, ապա նա դառնում է պոտենցիալ օբյեկտ հետագա ագրեսիվ գործողությունների և հասակակիցների ծաղրի համար: Այս մետաղադրամի մյուս կողմը մի երեխա է, ով գիտի ինչպես հակահարված տալ, կռվել, կարող է ագրեսիվ մեծանալ այլ մարդկանց նկատմամբ, բարկանալ և վիրավորել այլ երեխաներին:
Նախ պետք է հասկանաք, թե ինչու է երեխայի վրա հարձակվում: Եթե դա տեղի է ունեցել իր իսկ մեղքով, գուցե նա այնպիսի ստորություն կամ տհաճ արարք է կատարել, որը այլ երեխաներ չեն ցանկանում ընդունել, ապա անհրաժեշտ է փորձել շտկել հակամարտության իրավիճակը: Սկզբից պետք է խոսեք իրավախախտների հետ, ընդունեք ձեր մեղքը և ներողություն խնդրեք: Ապագայում փորձեք նման իրավիճակներում չդառնալ հիմնական օբյեկտը:
Բայց դա տեղի է ունենում նաև այն ժամանակ, երբ նրանք հարձակվում են բացարձակապես առանց պատճառի: Այս դեպքում, իհարկե, պետք է հակահարված տալ: Այսօր դուք չեք կարող պարզապես նստել և սպասել, մինչև ամբողջովին կարկատեք: Ամեն դեպքում, երբ կոնֆլիկտ է առաջանում, երեխան պետք է խոսի դասղեկի, իր սիրելիների հետ և ոչ թե նստի ՝ բարձի մեջ թաղված ու լաց լինի:
Մինչդեռ ծնողները չպետք է իրենց երեխային մենակ թողնեն առկա խնդրի հետ: Կան այդպիսի մայրեր ու հայրեր, որոնք երեխային ասում են. «Գնա ինքդ պարզիր» կամ «գնա, ինձ մի բողոքիր»: Հոգեբանների տեսակետից դա բացարձակապես ճիշտ մարտավարություն չէ: Երեխաները պետք է իրենց սիրելիների մեջ մշտական պաշտպանություն և աջակցություն զգան: Thingնողներին կարելի է մեկ բան խորհուրդ տալ. Թող երեխան զբաղվի սպորտով, գնա մարտարվեստի տարբեր բաժիններ, տեղեկացնի, թե ինչպես պաշտպանվել ագրեսիվ մարդկանցից: Նա պետք է նաեւ հասկանա, որ առանց պատճառի կռվելը լավ չէ, պետք է կարողանաք բառերով բանակցել թշնամու հետ: Childանկացած երեխա պետք է մեծանա բարեկիրթ ու երջանիկ: Իսկ բռունցքներ թափահարելը պարապ ու խուլիգանների գործ է:
Whatնողների պարտականությունն է բացատրել, թե ինչն է լավ և ինչը `վատ, և ոչ մի դեպքում չպետք է թույլ տրվի երեխային ինքն իրեն քաշել: Այս տարիքում նրանք դեռ ունեն չձևավորված հոգեբանություն, որի արդյունքում ինքնասպանության շատ դեպքեր են տեղի ունենում այլ երեխաների հետ թյուրիմացությունների և վեճերի պատճառով:
