Aնողների կողմից երեխաներին խաբելը նման խնդրի լուծումն այսօր ամենաբարդ խնդիրներից մեկն է: Parentsնողների միջեւ հարաբերությունները հաճախ այնքան բարդ են լինում, որ նրանք, չցանկանալով երեխային իրենց մեջ մտցնել, գալիս են նրան խաբելու որոշման:
Օրինակ ՝ եթե երեխան նկատում է, որ ծնողները ինչ-որ բանից վրդովված են, տխուր կամ զայրացած, նա գալիս է նրանց մոտ և հարցնում. «Ինչ-որ բան պատահե՞լ է», իսկ ծնողները ՝ նրան չվնասելու կամ պարզապես նրանից ազատվելու համար:, ասեք «Ոչինչ»: Այս օրինակը ամենատարածվածն է և սխալ է:
Շատ ավելի իմաստուն կլինի ասել. «Շնորհակալ եմ, որ նկատեցիք իմ վրդովմունքը: Ինձ մոտ ամեն ինչ կարգին է »: Ձեր պատասխանում կարող եք նաև ներառել ձեր խանգարման պատճառի մանրամասն նկարագրություն: Իհարկե, կան որոշ ծնողներ, ովքեր ունակ են իրենց երեխաներին շատ ավելին ճշմարտություն ասել, քան իրենք կարող են հասկանալ: Այնուամենայնիվ, մեծ մասը նախընտրում է չծանրաբեռնել մեծահասակների խնդիրներով երեխաներին: Ամենազարմանալին այն է, որ երեխաները կարող են իրականությունը մեկնաբանել իրենց սեփական ձևով: Նրանք նաև չափազանց հակված են վախենալու իրենց ծնողների ճշմարտացիությունից:
Այս ամենը վստահության խնդիր է: Եթե երեխան վստահում է ձեզ, և դուք խաբում եք նրան, ապա նա կզգա ձեր սուտը արդեն ինտուիցիայի մակարդակում: Հայտնի են բազմաթիվ դեպքեր, երբ ծնողները ստել են իրենց երեխաներին: Փրկության համար նույնիսկ ամենաանմեղ ու բարի սուտը այս դեպքում տեղին չի լինի:
Եթե ծնողները վերջապես ընդունեն իրենց մեղքը, երեխաները ավելի շատ տրավմատիզմ կունենան, քան եթե ծնողներն ամեն ինչ ասեն ուղղակիորեն և անմիջապես: Հավատացեք ինձ, երեխան միշտ շահագրգռված է, որ տվյալ իրավիճակում հայտնված ծնողները կարող են ստել իրեն: Այսպես թե այնպես, երբ ծնողները ստում են, երեխան սովորում է ինքն իրեն ստել:
Անկասկած, շատ կեղծիքներ գալիս են ծնողներից միայն այն պատճառով, որ նրանց համար պարզապես ցավալի է վիրավորել երեխաներին և վտանգել նրանց վախերն ու տագնապները: Բայց հիշեք, որ երեխաներին ճշմարտությունից պաշտպանելը իսկապես կարող է աղավաղել իրականությունը: Անկեղծությունը միշտ էլ եղել և կլինի երեխաների դաստիարակության լավագույն քաղաքականությունը:
