Երբ ծնողները առաջին անգամ նկատում են, որ իրենց երեխան ստում է, նրանք հաճախ խուճապի են մատնվում և չգիտեն, թե ինչպես վարվել երեխայի ստի հետ: Հոգեբանները խորհուրդ են տալիս, առաջին հերթին, հասկանալ այս երեւույթի պատճառները:
Նողները պետք է իմանան, որ նախադպրոցական տարիքի երեխաների ստերը ինքնասպասարկման չեն ենթարկվում: Փոքր երեխայի ստերը կարող են լինել կամ հարուստ երեւակայության ակտիվ աշխատանքի հետևանք, կամ փոքր մարդուն հնարավոր պատժից կամ մեծահասակների դժգոհությունից պաշտպանելու միջոց: Երբեք չպետք է պատժեք կամ ծաղրեք երեխային հարուստ երեւակայության համար, ինչը կարող է գտնել իր արտահայտությունը առավել ֆանտաստիկ պատմություններում: Եթե մանկապարտեզից վերադառնալով մի երեխա ասում է, որ այսօր զբոսանքի համար տիեզերանավ է կառուցել կամ թփերի մեջ կենդանի կոկորդիլոս է տեսել, մի շտապեք նրան մեղադրել ստի մեջ: Ընդհակառակը, մանրամասնորեն հարցրեք նրան այս զարմանալի դեպքերի մասին, ցուցաբերեք ընկերական հետաքրքրություն, այնուամենայնիվ, չպետք է անխոհեմորեն խոթեք բոլոր երեխաների գյուտերը: Չպետք է խրախուսել այն ֆանտազիաները, որոնք զարգացնում են պատրանքային, անիրատեսական պատկերացում երեխայի մասին իր և աշխարհում իր տեղի մասին: Եթե երեխան ասում է. «Ես գերմարդ եմ: Ես սպանում եմ ոճրագործներին », խորհուրդ է տրվում ուղղել նրան հետևյալ բառերով. Նման ստերը անվնաս երեւակայություններից առանձնանում են վստահելիության բարձր աստիճանով: Նման պահվածքը տագնապալի ազդանշան է այն մասին, որ երեխան կա՛մ ուշադրություն չունի, կա՛մ կարծում է, որ ինքը չի կարող ինքնուրույն հետաքրքրվել այլոց համար: Որպես կանոն, այս ցանկությունը թելադրված է պատժի վախով: Այս դեպքում դուք չպետք է ճնշում գործադրեք երեխայի վրա և ստիպեք նրան խոստովանել իր արածը: Նման ճնշումը միայն կստիպի երեխային հորինել իր համար նոր կեղծ արդարացումներ: Թողեք նրան հնարավորություն ընդունելու իր սեփական անօրինությունները, և խոստովանությունը լսելուց հետո համոզվեք, որ գովեք նորածնին.
