Սերը հիանալի զգացողություն է, որը բնորոշ է յուրաքանչյուր մարդու: Տղամարդու և կնոջ միջև կա սեր, երեխաների և ծնողների միջև ՝ ընկերական սեր: Այս զգացմունքի վերջին տեսակը հանդիպում է ամենուր և ամենուր: Այնուամենայնիվ, երբեմն երեխայից կարող եք լսել, որ նա ջերմությամբ չի վերաբերվում հայրիկին կամ մայրիկին:
Հնարավո՞ր է, որ երեխան սերը չունենա իր ծնողների հանդեպ:
Ինտերնետում դուք կարող եք շատ տեղեկություններ գտնել այն մասին, թե ինչպես են ծնողները վերաբերվում իրենց երեխաներին: Բայց գործնականում ոչ մի տեղ չի շոշափվում երեխաների ծնողների հանդեպ սիրո թեման: Թվում է, թե ինչպե՞ս է դա թույլատրելի: Բայց իրականությունն այն է, որ երբեմն տհաճ իրավիճակներ են ստեղծվում, և դրանք շտկելը չափազանց դժվար է: Շատ հոգեբաններ փորձում են խնդիրներ գտնել, որի արդյունքում երեխան, ինչպես կարծում է, դադարում է սիրել իր ծնողներին: Այս հարցին միանշանակ պատասխան չկա և չի էլ լինի, սակայն կան մի քանի օբյեկտիվ կարծիքներ, որոնք թույլ են տալիս հասկանալ իրավիճակը: Խնդիրները պետք է հնարավորինս խորը փնտրել, քանի որ մակերեսային ցուցանիշները կարող են խաբել: Շատ հաճախ երեխան դադարում է սիրել ծնողներից մեկին, քանի որ նման իրավիճակներում, երբ մարդիկ փորձում են փրկել իրավիճակը, կարևոր են սինքրոն գործողությունները:
Երեխայի հետ ցանկացած հակասության մեջ ծնողները պետք է հավատարիմ մնան մեկ տեսակետի, քանի որ եթե մեկը պաշտպանում է երեխային, իսկ մյուսը բարոյականացնում է, ամենայն հավանականությամբ, երեխան նրա նկատմամբ բացասաբար կվերաբերվի:
Երեխայի կողմից սեփական ծնողների հանդեպ սիրո բացակայության ամենատարածված պատճառները
Երեխայի ծնողների հանդեպ սիրո պակասի առաջին և, թերեւս, ամենատարածված պատճառը ուշադրության պակասն է: Պատահում է, որ ծնողները երկար ժամանակ մնում են աշխատավայրում, իսկ երեխան մնում է տատիկ-պապիկներին, այլ հարազատներին կամ դայակներին:
Նման իրավիճակներում երեխան կորցնում է ըմբռնումը, թե ովքեր են իր ծնողները, և իր զգացմունքները փոխում է մոտակայքում գտնվողների հետ:
Երկրորդ ամենատարածված պատճառը տեղի է ունենում, երբ ընտանիքում կա երկու կամ երեք երեխա: Նման դեպքերում փոքր երեխաներն ավելի շատ ուշադրություն են դարձնում, իսկ մեծ երեխաները նախանձում և նեղանում են իրենց փոքր եղբայրներից ու քույրերից: Վրդովմունքը թաքնվում է ու վերաճում ագրեսիայի, որից հետո անտարբեր վերաբերմունք է սկսվում ծնողների ու սիրելիների նկատմամբ: Նման ժամանակներում շատ կարևոր է բոլոր երեխաների համար նույնքան ուշադրություն դարձնել:
Երրորդ պատճառը շատ տարածված չէ, բայց բավականին տարածված է ՝ ընտանիքի անդամներից մեկի տանից մեկնումը կամ ծնողների ամուսնալուծություն: Unfortunatelyավոք, ամուսնալուծության ընթացքում կամ վեճերի արդյունքում տունը լքող ծնողներից մեկը դադարում է պատշաճ ուշադրություն դարձնել երեխային, մինչդեռ փոքրիկը սկսում է հավատալ, որ իրեն չեն սիրում: Որոշ դեպքերում երեխան նույնիսկ սկսում է հավատալ, որ հենց նա է բոլոր խնդիրների պատճառը և փորձում է հնարավորինս հեռու մնալ իր հարազատներից, ինչը հետագայում բերում է նրա անտարբերության:
Այս բոլոր պատճառները միայն այսբերգի գագաթն են: Երեխաների համար ոչ միայն ընտանիքում վերաբերմունքը կարևոր է, այլև դրա բարեկեցությունը: Ոչ մի դեպք վերլուծության ենթակա չէ առանց մանրակրկիտ քննարկման, ուստի կարևոր է հասկանալ խնդրի էությունը և փորձել այն լուծել ամենախորը մակարդակում:
